– Przyjaciele mnie zostawili i mój świat się zawalił. Pomyślałam dosłownie: zaje*** się. Szybko pojawił się u mnie sprecyzowany plan samobójczy – wspomina Michalina Tańska, psycholożka i rysowniczka, która relacjonowała na Instagramie swój pobyt na oddziale psychiatrycznym Michalina pisała swoim znajomym, że ma myśli samobójcze, ale ci nie reagowali. Dopiero jej terapeutka wyczuła, że coś jest nie tak. – Powiedziała, że muszę się jak najszybciej skontaktować z moim psychiatrą, a jeśli ja tego nie zrobię, to ona do niego zadzwoni – mówi Trafiła na oddział psychiatrycznym, gdzie spędziła dwa miesiące. Wspomina je bardzo dobrze. – Nie mam żadnych zastrzeżeń. Lekarze byli rewelacyjni, podchodzili do nas, jak do ludzi, z dużym poczuciem humoru – mówi Michalina zaznacza, jak ważne jest to, aby reagować w sytuacjach, gdy ktoś mówi nam o swoich myślach samobójczych. – Nie zrobimy tej osobie krzywdy, nie zaszkodzi jej konsultacja z psychiatrą. Krzywdą jest brak reakcji – wyjaśnia Więcej podobnych tekstów znajdziesz na stronie głównej Onetu Uwaga: w artykule podejmowany jest temat śmierci samobójczej. Jeśli masz myśli o odebraniu sobie życia, nie czekaj i poszukaj pomocy. Powiedz o tym zaufanej osobie, swojemu lekarzowi lub skorzystaj z jednej z darmowych infolinii pomocowych. Telefony podajemy pod artykułem. Nie jesteś sam. Marta Glanc, Onet: Diagnozę choroby dwubiegunowej (depresyjno-maniakalnej) usłyszałaś kilka lat temu. Teraz jednak po raz pierwszy trafiłaś do szpitala psychiatrycznego. Dlaczego? W ciągu zaledwie dwóch-trzech dni zostawiła mnie trójka moich najlepszych przyjaciół. Dla mnie relacje przyjacielskie są bardzo ważne i poczułam, że zawalił się mój świat. Dodatkowo w tym czasie nie radziłam sobie zbyt dobrze w pracy i relacjach romantycznych. Pomyślałam dosłownie: zaje*** się. Szybko pojawił się u mnie sprecyzowany plan samobójczy. Umówiłam ostatnie spotkania ze znajomymi, zamówiłam sukienkę na swój pogrzeb, dokładnie zaplanowałam, jak będzie wyglądał TEN dzień. Ale wcześniej miałam sesję z psychoterapeutką, na której oczywiście sama z siebie nic nie powiedziałam. Ona jednak wyczuła, że coś jest nie tak. Pod koniec spotkania spytała mnie, czy mam myśli samobójczej. Odpowiedziałam jej, że byłoby dobrze, gdyby to tylko były myśli. A ona? Powiedziała, że muszę się jak najszybciej skontaktować z moim psychiatrą i mu o tym powiedzieć. A jeśli ja tego nie zrobię, to ona do niego zadzwoni. Posłuchałam jej i jeszcze tego samego dnia miałam wizytę online. Wtedy stwierdziłam, że dam sobie jeszcze jedną szansę i opowiedziałam psychiatrze szczerze o moich zamiarach. Lekarz stwierdził, że nie jestem bezpieczna, pozostając bez opieki i skierował mnie na oddział psychiatryczny w szpitalu, gdzie pracuje. Czyli do Kliniki Psychiatrii Dorosłych Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego. Zatrzymajmy się tu na chwilę i wróćmy do sytuacji z twoimi byłymi już przyjaciółmi. "Nie tylko ty przeżywałaś depresję, ale uważam, że odpowiedzialność za swoje czyny trzeba brać zawsze". To cytat z jednej z twoich grafik. "Ty myślisz, że ja nigdy nie miałam epizodów depresyjnych? Doskonale wiem, jak to jest". Serio ktoś ci tak mówił, pisał, kiedy byłaś w kryzysie? Tak, to są akurat wiadomości, które dostałam. Przepisałam je słowo w słowo. Kiedy je dostawałam, to ja czułam się wina. Myślałam, że robię coś nie tak i zasługuję na takie reakcje. Ale kiedy zaczęłam je czytać w szpitalu psychiatrycznym, już na chłodno, zaczęło do mnie docierać, jak absurdalne było to, co oni do mnie pisali. Jak krzywdzące i mało empatyczne. Dlatego postanowiłam zrobić te rysunki. I odzywały się do mnie później osoby, które pisały mi, że przez nie czują się źle, bo one same tak komuś mówiły. Zobacz też: Bała się, że jak zamknie oczy, zobaczy go, jak wisi. To ona przecięła sznur Twoi byli przyjaciele wiedzieli, że masz myśli samobójcze? Tak. Otwarcie im o tym pisałam. Nie reagowali. Moja była przyjaciółka napisała mi, że w każdej chwili mogę do niej napisać, ale zupełnie się odcięła. Nie pytała sama z siebie, jak się czuję, a mi było ciężko przełamać barierę i prosić o pomoc osobę, która mnie zostawiła. Z drugiej strony jest to niezła asekuracja, bo niby dała mi możliwość uzyskania pomocy, ale ja "sama nie chciałam". Byli przyjaciele pytali mnie też w wiadomościach, na ile moje zachowanie można tłumaczyć chorobą. I na szczęście zareagowała twoja terapeutka, później psychiatra. Dzięki nim szybko trafiłaś do szpitala. Jak tam jechałam, to bardzo się bałam. To była moja pierwsza hospitalizacja w życiu. Okazało się jednak, że mam dużo szczęścia, bo nie trafiłam do takiego typowego publicznego szpitala psychiatrycznego. Na miejscu odebrał mnie mój psychiatra, później moja lekarka prowadząca oprowadziła mnie po oddziale. Bardzo ładny, czysty, wyglądał trochę jak uczelnia. Pokoje maksymalnie dwuosobowe, z prywatną łazienką. Naprawdę wysoki standard. Oczywiście początkowo tego tak nie widziałam, byłam odcięta emocjonalnie, ale od razu czułam się tam bezpiecznie. Nie zapomnę, jak w jadalni szły w moją stronę dwie dziewczyny ubrane od stóp do głów na czarno. Poruszały się bardzo wolno. Pomyślałam, że na pewno dostały tyle leków, że nie mają siły. "No i tak to teraz będzie". One stanęły naprzeciwko mnie i powiedziały: bonjour! (śmiech) Masakra! Później stały się jednymi z najbliższych mi osób na oddziale. "Cieszę się, że zostawiono mnie w szpitalu, bo na zewnątrz mogłabym zrobić coś głupiego" Trafiłaś do izolatki? Na cztery dni. Nie było tam gniazdek, nie mogłam mieć kabli, sznurówek, papierosów. Miałam za to swoją prywatną łazienkę, a w pokoju były kamery, byłam więc non stop monitorowana. Szybko się jednak do tego przyzwyczaiłam. Pierwsze dni głównie przespałam, chociaż nie dostałam żadnych nowych leków. A później z każdym dniem było lepiej. Zaczęłam poznawać nowych ludzi, spędzać z nimi czas. A psycholog, psychiatra? Często pacjenci szpitali psychiatrycznych żalą się na niedostateczną opiekę z ich strony. Na oddziale były spotkania indywidualne z terapeutą, ale ja już byłam w terapii i łączyłam się ze swoją terapeutką ze szpitala. Lekarze siedzą w gabinecie i można było podejść w każdej chwili, jeżeli była taka potrzeba. Moja lekarka prowadząca odwiedzała mnie dosyć często, kilka razy w tygodniu. Pytała, czy wszystko jest w porządku, sprawdzała, jak tam mój nastrój. A jakieś zajęcia? Mieliśmy zajęcia z relaksacji, prawie codziennie gimnastykę. Wiem, że normalnie są też zajęcia plastyczne, ale akurat wtedy się nie odbywały, bo prowadząca była na urlopie. Od 10 do mieliśmy tak zajęty czas, wcześniej odbywał się obchód. Za to w weekendy praktycznie nic się nie działo. Ale zawsze można było z kimś pograć w planszówkę, porobić coś na komputerze. Tak naprawdę praca terapeutyczna dzieje się także między pacjentami. Bo to rzeczywiście bardzo fajne spotkać ludzi, z którymi możesz porozmawiać o lekach, myślach samobójczych i dla nich nie jest to nic dziwnego. To chyba było dla ciebie dużo po tych doświadczeniach z byłymi przyjaciółmi. Znalazłam zrozumienie. Nikt mi nie mówił, że ma już dosyć tego, o czym mówię. Wszyscy mieliśmy podobne tematy i nie ocenialiśmy siebie nawzajem. Na oddziale była też funkcja starosty i wicestarosty. Pełniłam obie. O co w tym chodzi? Takie osoby zajmują się zbieraniem ludzi na zajęcia i posiłki, przygotowują raport z całego tygodnia, w którym można zgłaszać usterki techniczne w pokojach i inne życzenia oraz przeprowadzają ankiety wśród pacjentów. W jednej pacjenci odpowiadali na pytanie, co będą robić po wyjściu ze szpitala. Długo byłaś w szpitalu? Dwa miesiące. Jak to bywa u osób z chorobą dwubiegunową, reakcją na negatywne wydarzenia może być epizod maniakalny. Tak też było u mnie. Po tym, jak mój nastrój po dwóch tygodniach się ustabilizował i chciano mnie wypuścić do domu, zaczęła się mania, która później przeszła w hipomanię. Cieszę się, że wtedy zostawiono mnie w szpitalu, bo na zewnątrz mogłabym zrobić coś głupiego. Czytaj też: "Mam borderline. Nie jestem potworem". Ale tak widzą ich inni Pisałaś, że w szpitalu wszyscy byli dla ciebie kochani. To naprawdę rzadkość, większość relacji ze szpitali psychiatrycznych w Polsce brzmi jak koszmar. Nie mam żadnych zastrzeżeń. Lekarze byli rewelacyjni, podchodzili do nas, jak do ludzi, z dużym poczuciem humoru. Pamiętam, jak zrobiłam sobie makijaż, każde oko pomalowałam inaczej, a lekarz skomentował to tak, że fajnie, bipolarnie. (śmiech) Co do personelu, to pielęgniarki były empatyczne i nigdy nie spotkało mnie nic złego z ich strony. Ludzie pisali do ciebie, że to dziwne, bo oni zupełnie inaczej wspominają pobyt w szpitalu psychiatrycznym? Oczywiście i to często. Pisali, że było okropne jedzenie, gorsze warunki. Zdaję sobie sprawę, że trafiłam na wyjątkowy oddział. Maksymalna liczba osób na nim to 20, wspominałam też już o dwuosobowych pokojach, które zapewniały duży komfort. Nie wyobrażam sobie hospitalizacji w wieloosobowych pokojach. Jedzenie też było smaczne i mogłam wybrać dietę wegetariańską. Naprawdę nie mam na co narzekać. Swój pobyt relacjonowałaś na Instagramie. Pokazywałaś, jak wygląda oddział, prezentowałaś swoją super piżamę w wiśnie. Widziałam, że zainteresowanie ze strony obserwujących cię osób było duże. Dostałam od ludzi ogromną dawkę miłości. Początkowo bałam się nawet otworzyć Instagrama. Zawsze, gdy jestem w epizodzie depresyjnym, wycofuję się, dezaktywuję media społecznościowe. Odzywam się maksymalnie do kilku osób, o ile w ogóle do kogoś. W tym wypadku było jednak inaczej, chciałam zrobić coś dobrego. Na informację, że jestem w szpitalu, dostałam gdzieś z 200 wiadomości. Wszystkie wspierające. Byli przyjaciele też się odezwali? Nie. Za to miałam ogromne wsparcie ze strony rodziny. W pracy też wszyscy rozumieją, robię w końcu doktorat z psychologii. A każda ta wiadomość, nawet od osób zupełnie mi obcych, miała dla mnie ogromne znaczenie "Wszystko jest lepsze niż odebranie sobie życia w domu" Jeśli teraz miałabyś trafić znowu do szpitala, ale bez pewności, że będzie to taki super oddział, to zdecydowałabyś się na to? Kiedy jechałam do szpitala, to nie wiedziałam, jak to będzie wyglądało. I szczerze było mi wtedy wszystko jedno, po prostu chciałam się czuć bezpiecznie, żeby ktoś mnie pilnował, abym nic sobie nie zrobiła. Na moim oddziale były osoby, które przeszły hospitalizacje w innych szpitalach. To prawda, że nie trafili wcześniej na tak luksusowy oddział, jak ten nasz, ale raczej nie mieli negatywnych wspomnień. Z każdego z tych pobytów wyciągnęli dla siebie coś dobrego, chociażby nowe wspierające znajomości. Gdyby ktoś z twoich znajomych chciałby ci pomóc, to pozwoliłabyś im na to? Nie wiem. Kiedyś jedna koleżanka napisała mi, że zadzwoni na policję, jeśli nadal będę pisała o tym, że chcę się zabić. Wtedy trochę się wycofałam, ale miałam myśli głównie o tym, że popsuje mi moje plany. Więc co robić w takiej sytuacji? Po prostu działać, bez informowania tej osoby? Wiem, że bardzo wielu ludzi nie wie, jak zareagować. Moim zdaniem, jak ktoś ci pisze, że chce się zabić lub ma myśli samobójcze, trzeba tę osobę zaprowadzić na pogotowie, a jeśli sytuacja jest naprawdę kryzysowa to zadzwonić na policję, pogotowie lub skontaktować się z bliskim tej osoby. Nie zrobimy tej osobie krzywdy, nie zaszkodzi jej konsultacja z psychiatrą. Krzywdą jest brak reakcji. Jeśli zmagasz się z myślami samobójczymi, możesz skorzystać z darmowych infolinii: ⦁ Antydepresyjny Telefon Zaufania (od poniedziałku do piątku w godz. 15-20) - 22 484 88 01, ⦁ Telefon zaufania dla osób dorosłych w kryzysie emocjonalnym, codziennie od godz. 14 do 22 - 116 123, ⦁ Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży, czynny codziennie przez całą dobę - 116 111, ⦁ Zawsze możesz po prostu zadzwonić pod nr alarmowy 112 i zgłosić zagrożenie życia swojego lub osoby, o której wiesz, że planuje samobójstwo. Chcesz podzielić się swoją historią? Napisz: @
Zamieszany w aferę wizową były wiceminister spraw zagranicznych Piotr Wawrzyk trafił do szpitala. Jak ustalili reporterzy RMF FM, były wiceszef polskiej dyplomacji miał trafić do jednego z warszawskich szpitali dziś po północy. Stan byłego wiceministra spraw zagranicznych miał zagrażać jego życiu. "Z naszych ustaleń wynika, że
Poradnik dla pacjenta. Na początek SOR… Szpitalny Oddział Ratunkowy 1) Kolory. W chaosie wojny, w natłoku pacjentów zwożonych z linii frontu personel szpitali polowych musi szybko decydować kogo się jeszcze da uratować, kogo nie, kto może czekać, a kto musi natychmiast trafić na stół operacyjny. Na SORze zamiast numerków oznaczony zostaniesz kolorem. Ten system wywodzi się z medycyny pola walki. Jak widzisz na SORze trwa “wojna” a ty będziesz jej elementem. ps. Najkrócej czekają czerwoni – ale oni w większości już nie są tego świadomi. 2) CZAS. W szpitalu czas płynie inaczej, zwalnia, zatrzymuje się, przyśpiesza, ale wyłącznie gdy robi się gorąco. Ktoś umiera, ktoś krwawi, ktoś nietrzeźwy przywieziony przez policję wymiotuje na podłogę, komuś puszczają nerwy, ktoś płacze… W zależności od tego jak zostałeś “pokolorowany” – siedzisz i czekasz na swoją kolej. Kolej w której ktoś się Tobą zajmie zależy nie od tego kiedy przyszedłeś, ale od oceny twojego stanu zdrowia (patrz pkt. 1). 3) Nigdy nie idź sam! Weź ze sobą osobę, która nie boi się ludzi, która nie boi się pytać, która nie ufa i nie jest naiwna. Nie ufajcie do końca – nigdy nie wiecie na kogo traficie. A bywa różnie… Każą ci chorego zostawić za drzwiami? Zastanów się czy jest to konieczne. “Siedzisz tam za tymi magicznymi drzwiami, myślisz że skoro osoba tam trafiła to już jest pod dobrą opieką, a może się okazać, że to nieprawda bo za drzwiami jest kolejna poczekalnia – gdzie bliski przez następne godziny będzie czekał na swoją kolej.” Druga osoba TO PODSTAWA! 4) Badanie i badania. Pierwsze badanie. Od niego wiele zależy. Musisz być konkretny i rzeczowy. Mów wszystko co cie niepokoi, co boli, czego się boisz. Jeśli nie chcesz zostać w szpitalu, a przyszedłeś tylko po poradę to pomyliłeś miejsca, w takim przypadku lepsza będzie nocna i świąteczna pomoc, a nie SOR. Jeśli zostałeś wysłany na badania, wynik będzie za 5 min. lub 5 godz. Zależy to od tego jakie badanie ci zlecono, czy potrzebny jest opis lekarza specjalisty, jaki jesteś kolor, czy trafiłeś w weekend, o której godzinie, czy badanie jest na SOR czy poza oddziałem… Warto zapytać ile to może potrwać bo wtedy wiesz ile mniej więcej będziesz czekać. Wyniki badań personel otrzyma poza tobą, więc jeśli różnica pomiędzy informacją a czasem oczekiwania jest duża warto dopytać – bo może wyniki leżą i czekają. Na ogół – jeśli są złe raczej dowiesz się o tym szybciej. 5) Informacja – Musisz pytać. Niestety pytający jest niewygodny i rzadko doceniany. Częściej wywołuje reakcje na zasadzie „Hmm, interesuje się, wścibski jest, nie zna się a chce wiedzieć, po co mu to?” Musisz być przygotowany, że pytania nie zawsze są mile widziane. Niestety jeśli tak jest nie wróży to nic dobrego, ale pytać to twój obowiązek. Nie pytasz nie wiesz, nie wiesz, siedzisz i czekasz i coraz bardziej się denerwujesz się, a gdy się denerwujesz możesz przegapić coś naprawdę ważnego. 6) Lekarz. W szpitalu lekarz to “towar deficytowy”, a na SORze wszyscy go potrzebują, więc nie jest łatwo go spotkać i mieć go dla siebie. Przypomnij mu kim jesteś, z czym masz problem i pytaj jaki jest plan działania. Zapamiętaj co powie. Jeśli masz problem z pamięcią – nagrywaj ? Ps. znajomy lekarz w szpitalu to marzenie każdego pacjenta. Wtedy wszystko się zmienia. 7) Pielęgniarki i ratownicy medyczni – jest ich więcej, więc łatwiej o kontakt, lecz nie zawsze o informację. Po informacje o stanie zdrowia zostaniesz odesłany do lekarza, U nich interweniujesz gdy gdy poczujesz się źle. Nie czekaj że będzie lepiej, jeśli widzisz że coś cię niepokoi nie pozwól się dać zignorować! Pamiętaj trwa wojna. 8) Dokumentacja. SOR – to oddział szpitalny, masz z niego otrzymać dokumentację leczenia. W informacji – wypisie powinno się znaleźć wszystko co dotyczyło twojego leczenia na oddziale. Jeśli spadłbyś z łóżka – taki wpis też powinien się znaleźć. Jeśli coś poszło by nie tak, dokumentacja medyczna to twój jedyny dowód na to gdzie, kiedy, co i po co było dla ciebie zrobione. Dokumentację wypełnia personel, sprawdź czy w twoim odczuciu niczego nie brakuje. Drugiej szansy na uzupełnienie nie będzie. 9) SOR i co dalej? SOR – ocenia, ratuje, diagnozuje, obserwuje przekazuje dalej lub wypisuje. Nie ciesz się jeśli zostaniesz wypisany do domu. To wcale nie musi oznaczać, że jesteś zdrowy, (patrz pkt 1) – to może oznaczać tyle, że nie ma miejsca na oddziałach, a ty nie umrzesz w ciągu najbliższej doby… tego jednak w dokumentacji nie znajdziesz. 10) Teoria, czyli miej wszystko na piśmie. Najważniejsze to przeżyć. Życie masz jedno, a zdrowie doceniasz gdy je tracisz. Pamiętaj to nie twoja wina że szukasz ratunku, to twoje prawo. Jesteś człowiekiem i w szpitalu jak wszędzie obowiązują prawa człowieka. Jeśli ktoś jest w stosunku do ciebie opryskliwy, arogancki – nie trać czasu na dyskusje. On ci i tak raczej nie pomoże. Masz prawo poprosić o drugą diagnozę, jeśli odmówią żądaj odmowy na piśmie i wpisu do dokumentacji. Zbieraj informacje, pytaj o nazwiska, wiedz z kim masz do czynienia, nie poddawaj się. Czasem tak niewiele trzeba aby się uratować lub umrzeć. Epilog. Szpitale otrzymały finansowanie bez względu na jakość i ilość wykonanych zabiegów, co przy niewystarczającej wycenie spowodowało, że zupełnie przestało im zależeć na pacjencie. Tragedie które obserwujemy, to pokłosie tego pomysłu. Powstał system w którym Pacjent nie jest już potrzebny, a im bardziej kosztochłonny pacjent – tym bardziej niewygodny dla szpitala.
KOPIUJ LINK. Ceniony lekarz z Rzeszowa, wicedyrektor tamtejszego szpitala, został wyrzucony z pracy po fałszywych oskarżeniach, że bierze łapówki. Anonimy pojawiły się akurat wtedy, gdy
Oczekiwanie zamiast decyzji Sobota 11 czerwca. Do dyspozytora Krakowskiego Pogotowia Ratunkowego dzwoni młoda kobieta. Ma wysoką gorączkę. Niedawno wróciła z Konga. Objawy sugerują, że może mieć chorobę zakaźną. Kilka dni wcześniej dziewczyna była w szpitalu. Lekarze wykluczyli ebolę, jednak zalecili kolejne badania pod kątem innych chorób zakaźnych. Tymczasem dyspozytor wysyła do pacjentki karetkę. Jednocześnie konsultuje się on z lekarzem ze Szpitala Uniwersyteckiego. To właśnie tam, do oddziału chorób zakaźnych, powinni być przewożeni pacjenci z podejrzeniem eboli, malarii czy innych schorzeń wysoce zakaźnych. Ratownicy dostają jednak inne wytyczne. Mają jechać na SOR. W tym przypadku karetka jedzie do szpitala im. Narutowicza. Nie ma tam specjalisty chorób zakaźnych, nie ma specjalnego oddziału. Ratownicy, którzy transportują pacjentkę, nie mają założonych specjalnych skafandrów. Choć w przypadku podejrzenia choroby zakaźnej powinni je założyć. Kobieta trafia na izbę przyjęć – razem ze wszystkimi pacjentami. Spędza tam ponad pół godziny. Lekarz dyżurny wykonuje badania. Ma przypuszczenie, że może to być choroba zakaźna. Podejmuje decyzję: pacjentka musi jak najszybciej trafić do Szpitala Uniwersyteckiego. Czyli dokładnie tam, gdzie od początku powinni jechać ratownicy. Dopiero w tym momencie zostają uruchomione specjalne procedury. Ratownicy proszą o udostępnienie specjalnej komory BIO-BAG, czyli przezroczystego pokrowca, w którym ma być przewieziony pacjent. Do karetki zostają dostarczone także kombinezony dla chorej i dla ratowników. Objawy nie ustępują. Kobieta jest coraz słabsza. Karetka pędzi przez centrum miasta, żeby jak najszybciej dotrzeć do szpitala. Tam dociera też straż pożarna. Ta dysponuje specjalnym namiotem dekontaminacyjnym. Jest to namiot, w którym mają zostać odkażeni ratownicy. Straż może go udostępnić tylko wtedy, gdy dostanie takie polecenie od sanepidu. Uzyskanie zgody zajmuje sporo czasu. Jak się nieoficjalnie dowiedzieliśmy, w tym przypadku straż przyjechała na miejsce "w ramach przysługi". Dziewczyna trafia wreszcie na oddział chorób zakaźnych. Cała akcja trwa niecałe dwie godziny. W szpitalu lekarze stawiają diagnozę: to malaria. Na szczęście ta zakaźna choroba nie rozprzestrzenia się drogą kropelkową. Oznacza to, że osoby, które miały przez dwie godziny kontakt z kobietą nie zostały zarażone. Wiele pytań, mało odpowiedzi – Ewidentnie w tej sytuacji coś poszło nie tak – komentuje jeden z pracowników Szpitala Uniwersyteckiego. Prosi jednak o anonimowość. Nie chce, aby podawano jego imię, nazwisko oraz zajmowane stanowisko. Tymczasem przepisy w takich sytuacjach są jednoznaczne. Określa je ustawa o "Państwowym Ratownictwie Medycznym". – W przypadku wezwania zespołu ratownictwa medycznego do osoby podejrzanej o zakażenie czynnikiem wywołującym chorobę wysoce zakaźną i niebezpieczną, pacjent wieziony jest z miejsca zdarzenia nie na szpitalny oddział ratunkowy, lecz do szpitala zakaźnego, który posiada warunki do bezpiecznej hospitalizacji – podkreśla rzeczniczka ministra zdrowia, Milena Kruszewska. Dlaczego zatem karetka została wysłana do szpitala im. Narutowicza, skoro przepisy jasno określają, gdzie powinna trafić pacjentka? To efekt najprawdopodobniej wewnętrznych "zasad", jakie wprowadziła dyrekcja pogotowia. Zgodnie z nimi mieszkańcy poszczególnych ulic przypisani są do konkretnych szpitali. W tym przypadku oznaczało to transport chorego przez blisko dwie godziny, zanim trafił we właściwe miejsce. Tymczasem przedstawiciele pogotowia starają się usprawiedliwiać całą sytuację. – W przypadku niektórych zdarzeń i schorzeń stosowane są odrębne, ratujące życie procedury, dzięki którym pacjent jest bezpośrednio przewożony na oddział specjalistyczny. Przykładami mogą tu być: podejrzenie zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu, przypadki hipotermii czy chorzy z urazami wielonarządowymi – mówi rzeczniczka KPR, Joanna Sieradzka. Utrzymuje jednocześnie, że 11 czerwca wszystkie procedury zostały spełnione. – Jeśli akcja ratunkowa nie jest liczona w minutach, a w godzinach, już coś jest nie tak. Poza tym, po przewiezieniu pacjentki do szpitala im. Narutowicza, zespół czekał na dalsze dyspozycje. Był w tym czasie nieczynny, karetka stała na parkingu, a przecież mogła być potrzebna – tłumaczy nam anonimowo jeden z pracowników pogotowia. – Pierwsze ważne pytanie, to dlaczego pacjentka nie trafiła na ul. Śniadeckich od razu. Stanowiła zagrożenie dla wszystkich, z którymi miała styczność, ale nie tylko ona: przecież ratownicy, czekając w "Narutowiczu" też już mogli zarażać. Tutaj zawiodły krakowskie procedury, które: gdyby wybuchła epidemia, spowodowałyby kompletny paraliż – mówi nam anonimowo pracownik KPR. Szpital się tłumaczy Nic do zarzucenia nie ma sobie także Szpital Uniwersytecki. To właśnie z lekarzem z oddziału chorób zakaźnych tej placówki kontaktował się dyspozytor pogotowia, zanim odesłał karetkę do szpitala im. Narutowicza. – Lekarz specjalista chorób zakaźnych, na podstawie informacji uzyskanych telefonicznie od dyspozytora pogotowia ratunkowego stwierdził, że u pacjentki, która wróciła z Konga, w którym to kraju nie występuje zagrożenie epidemiologiczne wirusem Ebola, brak jest podstaw do wszczęcia procedury stosowanej w przypadku osób wysoko zakaźnych – mówi Maria Włodkowska, rzecznik szpitala Uniwersyteckiego. – Należy natomiast – w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym – wykluczyć inne przyczyny gorączki, niezwiązane z chorobą zakaźną – wyjaśnia. I dodaje, że kobieta już była wcześniej badana przez lekarzy. – Zgłosiła się w poniedziałek, a więc pięć dni przed akcją ratunkową. Wykluczono ebolę – mówi rzeczniczka. Lekarze nie zdążyli ustalić, na co choruje kobieta, a ona odmówiła hospitalizacji. Dostała jedynie skierowanie na dalsze badania. Jednak w momencie wezwania karetki, pacjentka wciąż nie wiedziała, co jej dolega. Procedury do poprawki Urzędnicy wojewody tymczasem domagają się wyjaśnienia całej sprawy. To właśnie wojewoda małopolski na czas trwania Światowych Dni Młodzieży ma odpowiadać za bezpieczeństwo pielgrzymów. W tym także za funkcjonowanie szpitali i pogotowie ratunkowe. Rzecznik wojewody uspakaja i zapewnia, że wszystkie służby są bardzo dobrze przygotowane do zbliżających się Światowych Dni Młodzieży. – W Krakowie dysponujemy pięcioma oddziałami chorób zakaźnych – w Szpitalu Uniwersyteckim, Szpitalu Specjalistycznym im. Stefana Żeromskiego oraz Wojskowym Szpitalu Klinicznym z Polikliniką. – Ponadto Krakowski Szpital Specjalistyczny im. Jana Pawła II dysponuje dwoma oddziałami zakaźnymi przeznaczonymi dla dzieci – podkreśla Krzysztof Marcinkiewicz, rzecznik prasowy wojewody małopolskiego. – Ponadto realizatorzy zabezpieczenia medycznego ŚDM na miejscu wydarzeń zostaną wyposażenie w środki ochrony osobistej. Personel będzie przeszkolony z zasad postępowania przy podejrzeniu choroby alarmowej – zapewnia rzeczniczka ministra zdrowia, Milena Kruszewska. Władze zapewniają, że nie ma powodów do paniki. Pozostaje jednak pytanie: czy, skoro procedury zawiodły teraz, nie zawiodą po raz kolejny. (sp)
czy sposób ma też być bezbolesny ? no cóż najłatwiej spacerkiem (najbliższy szpital wyszukaj w google maps) są też jeszcze szybsze sposoby (dowóz gratis), ale mi tego mówić nie wolno bo to namawianie do robienia sobie krzywdy, a za to można wylecieć z serwisu. 0. 0.
Większość przypadków COVID-19 ma łagodny przebieg i można leczyć je w domu. Takie objawy zakażenia, jak gorączka, zmęczenie, suchy kaszel, ból głowy, gardła, mięśni, utrata węchu czy smaku lub biegunka leczy się bowiem objawowo. O tym, że stan chorego pogarsza się i wymaga on leczenia szpitalnego świadczy jednak pewien objaw, którego nie wolno lekceważyć. Jak podkreślił w rozmowie z Polską Agencją Prasową dr hab. Tomasz Smiatacz, kierownik Kliniki Chorób Zakaźnych Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, konsultant wojewódzki w dziedzinie chorób zakaźnych, w domu można leczyć najbardziej łagodne postacie COVID-19. - Na szczęście takie postacie są najczęstsze. W takim przypadku jest to leczenie objawowe - leki przeciwgorączkowe, witaminy, odpoczynek w łóżku, nawadnianie się. Dieta sama w sobie nie zmienia natężenia replikacji wirusa ani intensywności reakcji zapalnej. Zaleca się dietę lekkostrawną i dobrze przyswajalną tym bardziej, że u części chorych występuje również biegunka - powiedział dr hab. Tomasz Smiatacz. Wyjaśnił jednak, że witaminy powinno przyjmować się w rozsądnych, a nie nadmiernych dawkach. - Są dwie małe prace naukowe o słabym, ale korzystnym wpływie witaminy D, dotyczą one jednak ciężkich przypadków choroby. Odradzam suplementy diety i leki doustne o niepotwierdzonym działaniu przeciwko COVID-19. Należy skupić się na izolowaniu się i ochronie osób z otoczenia przed zakażeniem, dlatego w kontaktach z innymi należy zawsze zakładać maseczkę ochronną i dystansować się - podkreślił. Objawy, które powinny zaniepokoić pacjenta leczącego COVID-19 w domu to przede wszystkim duszność i kłopoty z oddychaniem. - COVID-19 to zakażenie dolnych dróg oddechowych i najbardziej obawiamy się niewydolności oddechowej. U części chorych, choć rzadko, biegunka może być tak intensywna, że wraz z gorączką doprowadzają do odwodnienia chorego i wtedy konieczna jest kroplówka nawadniająca podana dożylnie, oczywiście w warunkach szpitalnych. Ponadto, wszelkie objawy związane z dekompensacją chorób współistniejących, bardzo różnych, zawsze powinny niepokoić. Sama utrata węchu i smaku nie jest wprost groźna dla życia, z czasem przemija - wytłumaczył dr hab. Tomasz Smiatacz. Czy w warunkach domowych można złagodzić problemy z oddychaniem? Ekspert podkreśla, że pacjent, który odczuwa duszność, powinien przede wszystkim zostać niezwłocznie zbadany przez lekarza. - Nie należy stosować żadnych ćwiczeń zamiast obiektywnej oceny wydolności układu oddechowego przez medyka. Prostym urządzeniem obiektywnie weryfikującym saturację, czyli nasycenie krwi tlenem jest pulsoksymetr, dostępny również w warunkach domowych. Gdy saturacja spadnie do poniżej 95 proc., to należy skonsultować się z lekarzem. Ostateczne decyzje o dalszym postępowaniu z chorym powinien podjąć lekarz na podstawie całości obrazu klinicznego pacjenta. Oczywiście, gdy czujemy się dobrze, korzystne jest częste wietrzenie pomieszczenia - powiedział dr hab. Tomasz Smiatacz. Ekspert odradził pacjentom samoleczenie się tlenem. Przestrzegł przed stosowaniem koncentratorów tlenu w warunkach domowych, które powinny być używane pod ścisłym nadzorem lekarza. Samodzielne stosowanie tlenu, bez konsultacji ze specjalistą, może być bowiem szkodliwe. - Konieczność podania tlenu jasno wskazuje, że pacjent powinien podlegać całościowej i kompleksowej opiece medycznej w warunkach oddziału szpitalnego, ktoś fachowy musi pokierować tymi działaniami, nawet pod względem formalnym. Wiem, że pobyt w szpitalu nie jest niczym przyjemnym, ale w praktyce leczenie niewydolności oddechowej w warunkach domowych jest niemożliwe i ryzykowne - zaznaczył dr hab. Tomasz Smiatacz. I przypomniał, że dramatyczna sytuacja, jaka miała miejsce wiosną we włoskiej Lombardii polegała na tym, że pacjenci zwlekali z szukaniem pomocy do ostatniej chwili, a gdy już trafiali na oddział ratunkowy, wymagali natychmiastowego podłączenia do respiratora - wielu nie zdążyło. Między innymi dlatego we Włoszech pandemia zebrała tak śmiertelne żniwo. - U części pacjentów przyspieszenie rozwoju niewydolności oddechowej bywa piorunujące, w warunkach domowych można przeoczyć krytyczny moment. Poza tym stara zasada medyczna mówi o tym, żeby nawet lekarz nie prowadził sam u siebie leczenia siebie i dlatego również profesjonalnym medykom odradzam samodzielne leczenie się tlenem w domu, to prosta droga do błędów diagnostycznych i terapeutycznych - podkreślił dr hab. Tomasz Smiatacz. ŹRÓDŁO: PAP Chory na koronawirusa nagrał film jak wygląda jego choroba. Dramatyczny apel
. 732 768 276 639 111 696 503 395
jak szybko trafić do szpitala
