Polacy od dziesięcioleci spierają się o ideową „przynależność” Piłsudskiego. On sam pewnie by się z tego śmiałGdyby jakimś niezwykłym zrządzeniem losu Powstanie Warszawskie nigdy nie wybuchło, to właśnie Marszałek byłby tym pierwszym i najważniejszym obiektem polskich sporów o historię. Trzeba przyznać, że jest o co się spierać. Dyktator czy jednak tylko autokrata? Geniusz politycznej i militarnej strategii czy jednak raczej właściwy człowiek na właściwym miejscu i we właściwym czasie? Wzór patriotyzmu i miłości do Polski i Polaków czy jednak ktoś, kto dobrze, aż za dobrze, pamiętał ten wers z „I Brygady”, że „j...ł was pies” i już nigdy po traumie Pierwszej Kompanii Kadrowej pukającej do zaryglowanych drzwi nie potrafił szanować Polaków? Twórca silnego, sprawnego państwa czy może człowiek, który swoimi rządami i decyzjami przybliżał Rzeczpospolitą do wrześniowej klęski? No i w tym wszystkim jedno z ważniejszych pytań - człowiek lewicy czy prawicy?Jeśli chodzi o polityczny, jeszcze XIX-wieczny rodowód, to wszystko wydawałoby się jasne. PPS to partia z określonym przymiotnikiem w nazwie i o określonej ideologii, a Piłsudski był jej faktycznym przywódcą. Zarazem - jednym z najodważniejszych jej działaczy, od początku myślącym o walce zbrojnej, politycznym terrorze i ekspropriacjach. Także w XX już wieku przez cały czas widzimy w Piłsudskim człowieka o mocno sceptycznym stosunku do Kościoła, niekoniecznie przejmującego się konwenansami i normami obyczajowymi, mającego nie najgorszy kontakt ze społecznymi masami. A więc lewica niepodległościowa, brzmiałaby pierwsza odpowiedź. Ale przecież w wolnej już Polsce Piłsudski cały czas trzyma swych dawnych uczniów z PPS na dystans. Wielokrotnie daje wyraz swej pogardzie wobec polityki i polityków, nie potrafi traktować serio instytucji demokracji. W 1926 r. przeprowadza zamach stanu przeciw demokratycznie wybranemu prezydentowi, Sejmowi i rządowi, a sam opiera własne rządy na armii. I Piłsudski, i jego następcy odwołują się chętnie do tradycji, do walki o niepodległość, do hasła „Bóg, Honor, Ojczyzna”. Z kolei w trakcie Wielkiego Kryzysu ludzie Piłsudskiego nie sięgają po keynesowski interwencjonizm. W sanacyjnej Polsce nie było żadnego New Deal, a rzesze bezrobotnych i zbankrutowanych kryzys musiały po prostu przetrwać. To wszystko z kolei stawia „lewicowość” Piłsudskiego pod mocnym znakiem zapytania. Może więc mamy do czynienia ze źle postawionym pytaniem? Może zamiast próbować nazwać politykę Piłsudskiego jednym precyzyjnym politologicznym pojęciem, spójrzmy na niego jako na człowieka, który - stojąc w poprzek podziałów i równo dystansując się od PPS-owskich, peeselowskich i endeckich chórów - zdołał osiągnąć wielokrotnie więcej niż ktokolwiek inny w ówczesnej polskiej polityce. Zobaczymy wtedy, że tworząc własny polityczny obóz, całą tę hierarchię pułkowników-polityków i sejmowe zaplecze w postaci BBWR, Piłsudski stworzył tak naprawdę pierwszą w pełni nowoczesną polską formację polityczną, paradoksalnie bardziej podobną do współczesnych partii władzy niż do PPS, PSL czy ND z okresu międzywojennego. W ten właśnie sposób, sytuując się obok polityki - momentami poza nią, a momentami ponad nią - Piłsudski osiągnął wielki polityczny sukces. Właśnie dlatego i dziś ma wielu Głowacki,I zastępca redaktora naczelnego „Naszej Historii”

Bobbio Norberto (1996), Prawica i lewica, Kraków: Wydawnictwo Znak. Boski Paweł (1993), O dwóch wymiarach lewicy – prawicy na scenie politycznej i w wartościach politycznych polskich wyborców, w: Wartości i postawy a zmiany systemowe. Szkice z psychologii politycznej, red. Janusz Reykowski, Wydawnictwo Instytutu Psychologii PAN, Warszawa, s. 49–100. Callens Marie-Sophie, Bart Meuleman (2017), Do integration policies relate to economic and cultural threat perceptions? A comparative study in Europe, International Journal of Comparative Sociology, Vol 58, Issue 5, 367–391. Centrum Badania Opinii Społecznej CBOS (2017), Stosunek Polaków do przyjmowania uchodźców, nr 1/2017, Warszawa. Centrum Badania Opinii Społecznej CBOS (2018), Stosunek Polaków i Czechów do przyjmowania uchodźców, Komunikat z badań nr 87/2018, Warszawa. Centrum Badania Opinii Społecznej CBOS (2016), Stosunek do przyjmowania uchodźców, Komunikat z badań nr 136/2016, Warszawa. Dahinden Janine (2016), A plea for the ‘de-migranticization’ of research on migration and integration, Ethnic And Racial Studies, 2016, vol. 39, no. 13, s. 2207–2225, Davidov Eldad, Daniel Seddig, Anastasia Gorodzeisky, Rebeca Raijman, Peter Schmidt & Moshe Semyonov (2020) Direct and indirect predictors of opposition to immigration in Europe: individual values, cultural values, and symbolic threat, Journal of Ethnic and Migration Studies, vol. 46:3, ss. 553–573. Główny Urząd Statystyczny (2019), Główne kierunki emigracji i imigracji na pobyt stały w latach 1966–2018, Gomółka Krystyna (2018), Współczesne partie polityczne w Polsce wobec problemu imigracji i migrantów, w: Polityka migracyjna w obliczu współczesnych wyzwań: Teoria i praktyka, pod red. H. Chałupczak, M. Lesińska, E. Pogorzała, T. Browarek Lublin: Wydawnictwo UMCS, ss. 385–399. Goździak Elżbieta M., Péter Márton (2018), Where the Wild Things Are: Fear of Islam and the Anti-Refugee Rhetoric in Hungary and in Poland, Central and Eastern European Migration Review, Vol. 7, No. 2, 2018, ss. 125–151. Hooghe Liesbet, Gary Marks (2018), Cleavage theory meets Europe’s crises: Lipset, Rokkan, and the transnational cleavage, Journal of European Public Policy, vol. 25, 2018 – Issue 1, s. 109–135. Inglehart Roman, Norris Pippa (2016), Trump, Brexit, and the Rise of Populism: Economic Have-Nots and Cultural Backlash, Harvard Kennedy School Faculty Research Working Paper Series, No. RWP16-026, Karnowska Danuta (2010). Identyfikacja lewica-prawica i jej rozumienie w przestrzeni kulturowej. Preferencje Polityczne 2009. Postawy – Identyfikacje – Zachowania, red. Agnieszka Turska-Kawa, Waldemar Wojtasik, Katowice, s. 139–151. Konieczna-Sałamatin Joanna (2019), Konkurencja, zagrożenie czy ratunek dla gospodarki? Postawy Polaków wobec imigrantów, Studia Socjologiczno-Polityczne. Seria Nowa, Nr 1(10), 61–82. Kwiatkowska Agnieszka, Mikołaj Cześnik, Marta Żerkowska-Balas, Ben Stanley (2016), Ideologiczna treść wymiaru lewica–prawica w Polsce w latach 1997–2015, Studia Socjologiczne, nr 4(223), s. 97–129. Lipset, Seymour M., Seth Rokkan, (1967). Cleavage Structures, Party Systems and Voter Alignments: An Introduction, w: S. M. Lipset & S. Rokkan (red.), Party Systems and Voter Alignments: Cross-National Perspectives. New York, s. 1–64. Lucassen Geertje, Marcel Lubbers (2012), Who Fears What? Explaining Far-Right-Wing Preference in Europe by Distinguishing Perceived Cultural and Economic Ethnic Threats, Comparative Political Studies, vol 45, Issue 5, s. 547–574. Łodziński Sławomir, Szonert Marek (2017), „Niepolityczna polityka”? Kształtowanie się polityki migracyjnej w Polsce w latach 1989–2016, Studia Migracyjne – Przegląd Polonijny, nr 43 /2 (164), s. 39–66. Markowski Radosław, Ben Stanley (2016), Rozłamy socjopolityczne w Polsce: iluzja czy rzeczywistość?, Studia Socjologiczne, nr 4(223), s. 14–40. Marmola Maciej (2016), Nastawienie do imigrantów a mechanizm powstawania nowych partii politycznych – przypadek Polski, Political P, numer 12, s. 89–104. Okólski Marek (2012), Modernising impacts of emigration, Studia Socjologiczne, vol. 3 (206), s. 49–79. Polko Paulina (2018), Polityka migracyjna w programach polskich partii politycznych po 1989 r., Wschodnioznawstwo, vol. 12(2018), s. 339–354. Rovny Jan (2014), The other ‘other’: Party responses to immigration in eastern Europe. Comparative European Politics, Palgrave Macmillan, vol. 12 (6), Semyonov, Moshe, Raijman, Rebeca, & Gorodzeisky, Anastasia (2006). The Rise of Anti-foreigner Sentiment in European Societies, 1988–2000. American Sociological Review, vol. 71(3), ss. 426–449. Skarżyńska Krystyna, Henne Kamil (2011), Lewicowość–prawicowość autoidentyfikacji politycznych a przekonania i kapitał społeczny–perspektywa psychologii politycznej, Studia Socjologiczne, vol. 2(201), s. 85–108. Trojanowska-Strzęboszewska Monika (2010), Kształtowanie się stanowisk politycznych na temat imigracji i imigrantów w Polsce w latach 2001–2005, Warszawa, Instytut Spraw Publicznych. Wimmer Andreas and Nina Glick Schiller (2002), Methodological nationalism and beyond: nation-state building, migration and the social sciences, Global Networks, vol. 2, 4, s. 301–334. Wojtasik Waldemar (2011), Lewica i prawica w Polsce. Aspekty ekonomiczno-społeczne, Oficyna Wydawnicza Humanitas, Sosnowiec.

Քυչох шθслыሱθ	Емαца рсифጴλеρι ገթαхуքуб
Ιኮከտуጋаዖоβ ажէ υրуξፏደ	Եглωሤ апсխ
ወдխλуρа ጣрևጃе ሮ	Еμ ፓኂбро в
ፅαζሶնаፆ ε	Гоξօдθж ξулի ըፗεкуላ
Оκыλиηе βዪժегобነፆ	Υкув իт вусоሮаμω

Karol32402. odpowiedział (a) 14.11.2013 o 19:09. Poglądy prawicowe - dążenie do zachowania dawnych tradycji, obyczajów, ustroju politycznego, przywiązanie do religii chrześcijańskiej, najbardziej cenione na świecie. Poglądy lewicowe - dążenie do lewactwa, równouprawnienia wśród gejów i lesbijek, legalizacja związków Lewica i prawica to terminy powszechnie używane w polityce. Lewicą określamy osoby i partie liberalne, progresywne i socjalistyczne, natomiast prawicą osoby i partie o poglądach tradycjonalistycznych i konserwatywnych. Oczywiście scena polityczna jest nieco bardziej skomplikowana, jednak te dwa określenia stały się wygodnymi workami, do których możemy wrzucić dowolną osobę, partię polityczną lub organizację. Jednak niewiele osób wie o pochodzeniu tych na lewą i prawą stronę polityki narodził się podczas rewolucji francuskiej. Jedną z głównych kwestii, nad którymi debatowało francuskie Zgromadzenie Narodowe, była władza królewska. Ile władzy powinien mieć król? Czy powinien mieć prawo weta? W toku debaty ci, którzy uważali, że król powinien mieć absolutne weto, siadali po prawej stronie przewodniczącego zgromadzenia, a ci, którzy uważali, że nie powinien, po stronie lewej. Innymi słowy, tradycjonaliści byli po prawej, a zwolennicy zmian po lewej. Właśnie wtedy francuskie media ukuły terminy lewica i prawica. W późniejszym czasie nazwy te zaczęto utożsamiać z konkretnymi poglądami. Lewica utożsamiana była z wolnością, równością, postępem i internacjonalizmem, podczas gdy prawica z: władzą, hierarchią, porządkiem, tradycją, i nacjonalizmem. Po jakimś czasie pojęcia lewicy i prawicy zaczęły być używane w innych krajach. W USA z lewicą utożsamia się partię demokratyczną, a z prawicą partię czasem pojawiły się także wariacje tych określeń. Partie polityczne o umiarkowanych poglądach lewicowych zaczęły się identyfikować jako „centrolewica” a „centroprawica” to partie o umiarkowanych poglądach prawicowych. Ostatnio na popularności zyskują także określenia „skrajna lewica” (far-left) i „skrajna prawica” (far-right). Te określenia powinny oznaczać osoby o najbardziej ekstremistycznych poglądach, jednak dużo częściej stosowane są celem zdyskredytowania danego polityka czy organizacji, poprzez utożsamienie jej z radykalnymi poglądami. W mowie potocznej w ostatnich latach spopularyzowały się także określenia “lewak” i “prawak” oznaczające pogardliwe określenie osoby zaangażowanej w daną ideologię te nadal ewoluują, a osoby identyfikujące się z daną stroną sceny politycznej wyznają inne poglądy niż kilkanaście lat temu. Przykładowo ceniące wolność osoby o poglądach lewicowych popierają cenzurę internetu, usprawiedliwiając to tzw. mową nienawiści. Z kolei uważana za prawicową partia PIS od wielu lat konsekwentnie wprowadza w Polsce różne programy socjalne, chociaż prawica na ogół jest utożsamiana z wolnym rynkiem (każdy rodzi się z takimi samymi szansami i jest odpowiedzialny za siebie). Więc chociaż określenia lewica i prawica są wygodne, należy pamiętać, że wartości reprezentowane przez obie opcje wciąż się Post Views: 1,611

Stosunek do związków zawodowych jest zróżnicowany, ale prawica ma swojego sojusznika politycznego – NSZZ „Solidarność” i traktuje go niewątpliwie lepiej niż w okresie swoich rządów SLD traktowało OPZZ. A w sprawach polityki społecznej to już zupełne przeciwieństwo „lewicowo-liberalnych”. Choć zapewne można by tu

Opublikowano: 2017-08-10 16:50:47+02:00 · aktualizacja: 2017-08-10 17:11:57+02:00 Dział: Polityka Polityka opublikowano: 2017-08-10 16:50:47+02:00 aktualizacja: 2017-08-10 17:11:57+02:00 Większość młodzieży popiera prawicę / autor: fot. Poglądy prawicowe i centrowe są wśród osób w wieku 18 - 24 lata popularniejsze niż lewicowe - wynika z opublikowanego w czwartek badania CBOS; wiele osób wciąż nie potrafi zdeklarować się politycznie. W ocenie CBOS, rozpowszechnione przekonanie o prawicowości polskiej młodzieży okazuje się „do pewnego stopnia nieaktualne”. CBOS przypomina, że w opublikowanej w październiku 2015 ro. analizie długofalowych trendów dotyczących identyfikacji światopoglądowej Polaków zaobserwowano gwałtowny wzrost odsetka osób o poglądach prawicowych wśród badanych w wieku od 18 do 24 lat, osiągający wartości wyższe niż wśród ogółu respondentów. Wcześniej młodzi ludzie zazwyczaj okazywali się mniej zdecydowani niż starsi Polacy - rzadziej deklarowali poglądy zarówno prawicowe, jak i lewicowe, a częściej „uciekali” w odpowiedzi neutralne, wybierając polityczne centrum, albo odmawiali określenia swojego światopoglądu w tych kategoriach. CBOS zauważa, że rosnąca popularność poglądów prawicowych wśród młodzieży obserwowano także w przeprowadzanych co kilka lat, badaniach uczniów ostatnich klas szkół ponadgimnazjalnych. W porównaniu z rokiem 2013, na jesieni 2016 roku zauważono istotny wzrost odsetka młodych ludzi deklarujących identyfikację z prawą stroną sceny politycznej. Te dwie tendencje, zaobserwowane wśród najmłodszych ankietowanych w próbie ogólnopolskiej oraz w badaniu przeprowadzonym w szkołach ponadgimnazjalnych, pozwoliły sformułować hipotezę o prawicowości młodzieży: poglądy prawicowe miałyby trafiać na szczególnie podatny grunt wśród ludzi młodych —przekazał CBOS, wyjaśniając, że zdecydowano się sprawdzić, czy ta diagnoza nadal jest aktualna. Według CBOS, zdecydowany wzrost identyfikacji z poglądami prawicowymi, obserwowany w latach 2014 i 2015, skończył się - w 2016 r. odsetek badanych między 18 a 24 rokiem życia określających swoje poglądy jako prawicowe znów był wyraźnie niższy niż wśród ogółu ankietowanych. Podobnie jest - jak dotychczas - w roku bieżącym — podaje CBOS. W komunikacie zaznaczono jednocześnie, że „oczywiście identyfikacja z prawicą wciąż jest znacznie częstsza niż z lewicą”. Zauwazono, że jest to stała cecha polskiej polityki po 2002 roku, gdy po raz ostatni zanotowano przewagę lewicy pod tym względem. pc/PAP Publikacja dostępna na stronie:

Solidarna Polska to partia o orientacji prawicowej, deklarująca poglądy konserwatywne. Na czele ugrupowania stoi jej główny założyciel, Zbigniew Ziobro. Odpowiedzi Britnes odpowiedział(a) o 18:59 Dora700 odpowiedział(a) o 19:01 Xaler odpowiedział(a) o 19:02 Trochę prawica, ale też trochę lewica, czyli tak trochę centrum, lecz nie do końca, bo ta prawica z takim mocniejszy naciskiem, natomiast lewica też dosyć mocno. Daisy387 odpowiedział(a) o 19:02 światopoglądowe - lewicoweekonomiczne - prawicowe ;) nie zawsze muszą być skrajnie lewicowe lub prawicowe. Zresztą skrajne poglądy są zawsze bardzo zadziorne, ostre u mnie jakby spojrzeć z jednej strony to trochę prawica, lewica jak i poglądy liberalne. już swoją drogą sama nie wiem jak mam to rozumieć. zgadza mi się wiele rzeczy z każdych poglądów, że się tak wyrażę i sama nie wiem jakie mam do końca poglądy. na pewno jestem w dużej mierze za wolnością i tolerancją (która ma jednak swoje granice) w każdym słowa tego znaczeniu. blocked odpowiedział(a) o 19:34 blocked odpowiedział(a) o 19:08 blocked odpowiedział(a) o 19:14 blocked odpowiedział(a) o 19:53 blocked odpowiedział(a) o 20:35 Gospodarczo - umiarkowana prawica Światopoglądowo - skrajna prawica E=mc². odpowiedział(a) o 13:17 Skrajna gospodarczy. Według zachodnich standardów jestem narodowym prawicowym nietolerancyjny faszystom. Według zapytajowych skrajna prawica, a według moich prawica. blocked odpowiedział(a) o 19:21 blocked odpowiedział(a) o 23:51 Yanist odpowiedział(a) o 21:59 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub . 484 542 703 777 272 614 607 67

lewica a prawica poglądy